rükün

Türkçe

Köken

Osmanlı Türkçesi ركن‎, o da Arapça رُكُن‎.

Söyleniş

• Heceleme: rü‧kün

Ad

rükün (belirtme hâli rükünü, çoğulu rükünler)

1. Bir şeyin en güçlü ve sağlam yönü.
2. Bir heyetin, bir cemiyetin en önemli üyelerinden her biri.
3. (İslâm) Namazın içindeki farzların herbiri

Üst kavramlar

• (İslâm): farz

Alt kavramlar

• (İslâm): iftitah tekbiri, kıyam, kıraat, rükû, sücut, ka'de-i âhire

Kaynakça

• Türk Dil Kurumuna göre "rükün" maddesi

Ek okumalar

• (İslâm): Namazın rükünleri nelerdir?