takır

Çağatayca

Ad

[1] Katı, kuru, sırt yer

[2] gezerken takırdı eden mahl

[3] ot bitmez ve taşsız bir mevki

[4] su içün çobanların muracât edecek mekyan.

Kaynakça

• KÚNOS, Dr. Ignaz (1902). Şeyh Süleyman Efendi, Çağatayca-Osmanlıca Sözlük. Budapeşte: Section Orientale de la Société Ethnographique Hongroise.