tib

Çağatayca

Ad

1. esfel, kök, temel, alet
2. mübaliga içün mustamel dir, 'tik-tik' gibi.

Kaynakça

• KÚNOS, Dr. Ignaz (1902). Şeyh Süleyman Efendi, Çağatayca-Osmanlıca Sözlük. Budapeşte: Section Orientale de la Société Ethnographique Hongroise.

Özbekçe

Ad

tib

1. (bilim) tıp, tababet