الامان

Osmanlı Türkçesi

Köken

Arapça ْاَلْأَمَان‎ (alʾemān).

Söyleniş

• IPA^(anahtar): /ˈeɫ.a.ˈmaːn/

Ad

الامان (elaman)

1. aman dileme, imdat, yardım

Çekimleme

الامان‎ (elaman) adının çekimi

	tekil	çoğul
yalın	الامان‎ elaman	الامانلر‎ elamanlar
belirtme	الامانی‎ elamanı	الامانلری‎ elamanları
yönelme	الامانه‎ elamana	الامانلره‎ elamanlara
bulunma	الامانده‎ elamanda	الامانلرده‎ elamanlarda
ayrılma	الاماندن‎ elamandan	الامانلردن‎ elamanlardan
tamlayan	الامانڭ‎ elamanın	الامانلرڭ‎ elamanların
iyelik
	tekil	çoğul
1. tekil (benim)	الامانم‎ elamanım	الامانلرم‎ elamanlarım
2. tekil (senin)	الامانڭ‎ elamanın	الامانلرڭ‎ elamanların
3. tekil (onun)	الامانی‎ elamanı	الامانلری‎ elamanları
1. çoğul (bizim)	الامانمز‎ elamanımız	الامانلرمز‎ elamanlarımız
2. çoğul (sizin)	الامانڭز‎ elamanınız	الامانلرڭز‎ elamanlarınız
3. çoğul (onların)	الامانی‎ elamanı الامانلری‎ elamanları

Kaynakça

• KÚNOS, Dr. Ignaz (1902). Şeyh Süleyman Efendi, Çağatayca-Osmanlıca Sözlük. Budapeşte: Section Orientale de la Société Ethnographique Hongroise.