abus

Ayrıca bakınız: abuş, abusluk

Türkçe

Köken

Osmanlı Türkçesi عبوس‎ (abûs), Arapça عَبُوسَة‎ (ʿabūse)

Ön ad

abus (karşılaştırma daha abus, üstünlük en abus)

1. somurtkan
2. çatık, asık

   Abus çehreli bir adamın ne namazı ne niyazı ne zekâtı ne orucu makbuldür. - Ömer Seyfettin

3. garip, acayip

   Genç, esmer kız tahayyül ediyor, zihninde müphem hayallere karışan abus suallere cevap veremiyordu. - Ömer Seyfettin

4. insana olumsuz etki eden

Belirteç

abus

1. somurtarak

Deyimler

abus arası

Çeviriler

çeviriler

• İbranice: עצוב‎ (he) (he)

Kaynakça

• Türk Dil Kurumuna göre "abus" maddesi