𐰖𐰉𐰔

Eski Türkçe

Söyleniş

• IPA^(anahtar): /jɑˈvɯz/
• Heceleme: ya‧bïz

Köken

Ana Türkçe *yabïŕ (“kötü, fena”) sözcüğünden devralındı. Türkçe yavuz ve Kazakça жауыс (jauıs) sözcükleri ile eş asıllıdır.

Ön ad

𐰖𐰉𐰔 (yabïz)

1. kötü, fena
   • MS 8. yy., Bilge Kağan Yazıtı, D32:

     𐰾𐰃𐰭𐰺:𐰾𐰇𐰾𐰃:𐰾𐰇𐰭𐱁𐰏𐰠𐰃:𐰚𐰠𐱅𐰃:𐰋𐰃𐰕:𐰕:𐰼𐱅𐰢𐰕:𐰖𐰉𐰕:𐰼𐱅𐰢𐰕

     sïŋar:süsi:süŋüšgeli:kelti:biz:az:ertimiz:yabïz:ertimiz

     Askerinin yarısı da savaşmaya geldi. Biz az idik, kötü (durumda) idik.

Türetilmiş kavramlar

• 𐰖𐰉𐰺𐰃𐱃‎‎ (yabrït-, “bozmak”)

Kaynakça

• Clauson, Gerard (1972). An Etymological Dictionary of pre-thirteenth-century Turkish (İngilizce), sayfa 881, Oxford: Clarendon Press. ISBN 9634812686.

• Tekin, Talât (1968). A Grammar of Orkhon Turkic (İngilizce), sayfalar 394, Bloomington: Indiana University. ISBN 9789757981190.

• Tekin, Talât (1993). Irk Bitig: The Book of Omens (İngilizce), sayfa 67, Wiesbaden: Otto Harrassowitz. ISBN 978-3-447-03426-5.

• Tekin, Talat (2010). Orhon Yazıtları, 4. basım, Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları. ISBN 975-16-0065-0.

• Tekin, Talat (2004). Irk Bitig Eski Uygurca Fal Kitabı. Ankara: Öncü Kitap. ISBN 975-7447-11-0.