başbey

Türkçe

[baş'·bu:]

Köken

Türkçe baş + bey

Ad

başbey (belirtme hâli başbeyi, çoğulu başbeyler)

1. (tarih, askeriye) eski Türklerde baş, başkan, komutan
2. Osmanlı İmparatorluğunda savaş zamanı başka birliklerden ayrılıp bir araya getirilerek oluşturulan birliğin veya milis güçlerinin komutanı

Eş anlamlılar

[1] (arkaik) başbuğ

Çekimleme

başbey adının çekimi

		tekil	çoğul
yalın		başbey	başbeyler
belirtme		başbeyi	başbeyleri
yönelme		başbeye	başbeylere
bulunma		başbeyde	başbeylerde
ayrılma		başbeyden	başbeylerden
tamlayan		başbeyin	başbeylerin
iyelik
		tekil	çoğul
1. tekil	yalın	başbeyim	başbeylerim
	belirtme	başbeyimi	başbeylerimi
	yönelme	başbeyime	başbeylerime
	bulunma	başbeyimde	başbeylerimde
	ayrılma	başbeyimden	başbeylerimden
	tamlayan	başbeyimin	başbeylerimin
2. tekil	yalın	başbeyin	başbeylerin
	belirtme	başbeyini	başbeylerini
	yönelme	başbeyine	başbeylerine
	bulunma	başbeyinde	başbeylerinde
	ayrılma	başbeyinden	başbeylerinden
	tamlayan	başbeyinin	başbeylerinin
3. tekil	yalın	başbeyi	başbeyleri
	belirtme	başbeyini	başbeylerini
	yönelme	başbeyine	başbeylerine
	bulunma	başbeyinde	başbeylerinde
	ayrılma	başbeyinden	başbeylerinden
	tamlayan	başbeyinin	başbeylerinin
1. çoğul	yalın	başbeyimiz	başbeylerimiz
	belirtme	başbeyimizi	başbeylerimizi
	yönelme	başbeyimize	başbeylerimize
	bulunma	başbeyimizde	başbeylerimizde
	ayrılma	başbeyimizden	başbeylerimizden
	tamlayan	başbeyimizin	başbeylerimizin
2. çoğul	yalın	başbeyiniz	başbeyleriniz
	belirtme	başbeyinizi	başbeylerinizi
	yönelme	başbeyinize	başbeylerinize
	bulunma	başbeyinizde	başbeylerinizde
	ayrılma	başbeyinizden	başbeylerinizden
	tamlayan	başbeyinizin	başbeylerinizin
3. çoğul	yalın	başbeyi	başbeyleri
	belirtme	başbeyini	başbeylerini
	yönelme	başbeyine	başbeylerine
	bulunma	başbeyinde	başbeylerinde
	ayrılma	başbeyinden	başbeylerinden
	tamlayan	başbeyinin	başbeylerinin

Kaynakça

• Türk Dil Kurumuna göre "başbey" maddesi