imtina

Türkçe

Köken

Osmanlı Türkçesi امتناع‎, o da Arapça اِمْتِنَاع‎ (imtināʿ) kelimesinden gelmektedir.

Söyleniş

IPA^(anahtar): [ɪm.tɪ.ˈnɑː]
Heceleme: im‧ti‧na

Ad

imtina (belirtme hâli imtinayı, çoğulu imtinalar)

çekinme, kaçınma, sakınma

Çekimleme

imtina adının çekimi

		tekil	çoğul
yalın		imtina	imtinalar
belirtme		imtinayı	imtinaları
yönelme		imtinaya	imtinalara
bulunma		imtinada	imtinalarda
ayrılma		imtinadan	imtinalardan
tamlayan		imtinanın	imtinaların
iyelik
		tekil	çoğul
1. tekil	yalın	imtinam	imtinalarım
	belirtme	imtinamı	imtinalarımı
	yönelme	imtinama	imtinalarıma
	bulunma	imtinamda	imtinalarımda
	ayrılma	imtinamdan	imtinalarımdan
	tamlayan	imtinamın	imtinalarımın
2. tekil	yalın	imtinan	imtinaların
	belirtme	imtinanı	imtinalarını
	yönelme	imtinana	imtinalarına
	bulunma	imtinanda	imtinalarında
	ayrılma	imtinandan	imtinalarından
	tamlayan	imtinanın	imtinalarının
3. tekil	yalın	imtinası	imtinaları
	belirtme	imtinasını	imtinalarını
	yönelme	imtinasına	imtinalarına
	bulunma	imtinasında	imtinalarında
	ayrılma	imtinasından	imtinalarından
	tamlayan	imtinasının	imtinalarının
1. çoğul	yalın	imtinamız	imtinalarımız
	belirtme	imtinamızı	imtinalarımızı
	yönelme	imtinamıza	imtinalarımıza
	bulunma	imtinamızda	imtinalarımızda
	ayrılma	imtinamızdan	imtinalarımızdan
	tamlayan	imtinamızın	imtinalarımızın
2. çoğul	yalın	imtinanız	imtinalarınız
	belirtme	imtinanızı	imtinalarınızı
	yönelme	imtinanıza	imtinalarınıza
	bulunma	imtinanızda	imtinalarınızda
	ayrılma	imtinanızdan	imtinalarınızdan
	tamlayan	imtinanızın	imtinalarınızın
3. çoğul	yalın	imtinası imtinaları
	belirtme	imtinasını imtinalarını
	yönelme	imtinasına imtinalarına
	bulunma	imtinasında imtinalarında
	ayrılma	imtinasından imtinalarından
	tamlayan	imtinasının imtinalarının