namahrem

Türkçe

Köken

Osmanlı Türkçesi نامحرم‎ (na- + mahrem).

Söyleniş

• IPA^(anahtar): /ˈnaː.mah.ɾem/
• Heceleme: mah‧rem

Ön ad

namahrem (karşılaştırma daha namahrem, üstünlük en namahrem)

1. el, yabancı
2. evlenmelerinde kanunen mahzur olmayan

Zıt kavramlar

• mahrem

Kaynakça

• Türk Dil Kurumuna göre "namahrem" maddesi