tebelleş

Türkçe

Köken

Osmanlı Türkçesi تبلش‎, o da Arapça تَبَيَّضْ‎ (tebeyyaḍ).

Söyleniş

• IPA^(anahtar): /te.beɫ.ˈɫeʃ/
• Heceleme: te‧bel‧leş

Ön ad

tebelleş (karşılaştırma daha tebelleş, üstünlük en tebelleş)

1. (ağız, eskimiş) İstenmediği hâlde, birinden veya bir yerden ayrılmayan, gitmeyen, musallat olan.

Türetilmiş kavramlar

• tebelleş etmek, tebelleş olmak

Kaynakça

• Türk Dil Kurumuna göre "tebelleş" maddesi