uyarıcı

Türkçe

Köken

uyarı + -cı

Söyleniş

• Heceleme: u‧ya‧rı‧cı

Ad

uyarıcı (belirtme hâli uyarıcını, çoğulu uyarıcılar)

1. Uyarma özelliği olan, uyaran kişi ya da şey

Ön ad

uyarıcı (karşılaştırma daha uyarıcı, üstünlük en uyarıcı)

1. uyarma özelliği olan, uyaran

   Her bir dönemin incelenmesi, sonuçlarının değerlendirilmesi ulusal yeteneklerimizi, eksiklerimizi anlamak bakımından uyarıcıdır.” - M. And

Eş anlamlılar

• münebbih

Kaynakça

• Türk Dil Kurumuna göre "uyarıcı" maddesi