إن

Ayrıca bakınız: ان, آن, أن, اَنْ, -ان, ان-

Arapça

Köken 1

Ana Semitik dili *šim sözcüğünden.

Söyleniş

• IPA^(anahtar): /ʔin/

Bağlaç

إِنْ (ʾin)

1. eğer, … ise, şayet (mümkün olan)

   إِنْ تَدْرُسْ تَنْجَحْ — Öğretilirse başarır.

   إِن أَحْبَبْتَنِي — Beni seversen

   إِن تُحْبِبْنِي — Beni seversen

   إِن شَاءَ ٱللّٰه — İnşallah (Allah isterse)

Açıklamalar

Normâlde yerine getirilebilecek şartlar içindir. Gerçeğe zıt şartlar için لَوْ‎ (lev) kullanılır. Geçmiş zaman veya emir kipiyle kullanılırsa da her iki hâlde de şimdiki zaman manasındadır.

Köken 2

İbranice אִם‎ (ím) ile soydaştır. İbranice הִנֵּה‎ (“bak”) ile soydaş.

Söyleniş

• IPA^(anahtar): /ʔin.na/

İlgeç

إِنَّ (ʾinne)

1. aslında, (bazen 'doğrusu' diye de tercüme edilir)
2. şu (alakalı fiilden isim قَوْل‎ (ḳavl, “söyledi”)'den sonra)

Açıklamalar

إِنَّ‎ (ʾinne) edatını kullanan özne belirtme hâlinde olur.

Çekimleme

    Çekimlemiş biçimler

asıl biçim					إِنَّ (ʾinne)
kişi adılları- biçimler dâhil	tekil		ikil	çoğul
	eril	dişil	genel	eril	dişil
birinci kişi	إِنِّي / إِنِّيَ / إِنَّنِي / إِنَّنِيَ‎ (ʾinnī / ʾinniye / ʾinnenī / ʾinneniye)			إِنَّنَا / إِنَّا‎ (ʾinnenā / ʾinnā)
ikinci kişi	إِنَّكَ‎ (ʾinneke)	إِنَّكِ‎ (ʾinneki)	إِنَّكُمَا‎ (ʾinnekümā)	إِنَّكُمْ‎ (ʾinneküm)	إِنَّكُنَّ‎ (ʾinnekünne)
üçüncü kişi	إِنَّهُ‎ (ʾinnehü)	إِنَّهَا‎ (ʾinnehā)	إِنَّهُمَا‎ (ʾinnehümā)	إِنَّهُمْ‎ (ʾinnehüm)	إِنَّهُنَّ‎ (ʾinnehünne)

Türetilmiş kavramlar

• وَإنَّ‎ (veʾinne) ،فَإنَّ‎ (feʾinne)